Όποιος πιστεύει ότι δεν πρέπει ποτέ να γίνεται μία απόλυση μπορεί να προσπεράσει αυτή τη συζήτηση, διότι προφανώς δεν τον αφορά. Όποιος όμως πιστεύει ότι υπάρχουν περιπτώσεις, έστω και ακραίες, υπό τις οποίες αυτό μπορεί να είναι δικαιολογημένο, ας διαβάσει αυτό το κείμενο και ας αποφασίσει μόνος του αν οι προϋποθέσεις αυτές πληρούνται στην περίπτωση που θα σας περιγράψουμε.

Καταλαβαίνουμε ότι το να επιχειρούν δύο πρώην πλέον εργαζόμενοι να εμφανίσουν την απαραίτητη εδώ και καιρό απομάκρυνσή τους από το TPP ως «αδικαιολόγητη», με αναφορές σε «αυταρχισμό», αόριστες επικλήσεις σε δημοσιογραφική ηθική και θρασύτατη αναφορά στον Κώστα Εφήμερο, είναι μια προσπάθεια να παρουσιάσουν την κατάσταση με τρόπο θολό και βολικό για τους ίδιους.

Η απόφαση μας όμως, που ελήφθη μετά από σειρά αντιεπαγγελματικών και αντισυναδελφικών συμπεριφορών, με διάρκεια πολλών μηνών, δεν ήταν μόνο ενός ανθρώπου και δεν είναι καθόλου αδικαιολόγητη. Ελήφθη με τη σύμφωνη γνώμη όλων όσων συνυπογράφουμε το κείμενο, αφού είχαμε εξαντλήσει κάθε ίχνος ανοχής και κάθε απόπειρα συνεργασίας με συναινετική επίλυση των διαφορών και αφού επί μήνες παρατηρούσαμε μία διαρκώς επιδεινούμενη κατάσταση, λόγω συνεχιζόμενων και όλο και πιο εργασιακά ακραίων συμπεριφορών.

Καθώς λοιπόν το κείμενό που υπογράφουν η Νάντια Ρούμπου και ο Μηνάς Κωνσταντίνου τιτλοφορείται ως «ανοιχτή επιστολή προς μέλη και αναγνώστες του ΤPP» αναγκαζόμαστε να παρέμβουμε για να εξηγήσουμε τι έχει συμβεί.

Ενδεικτικά οι λόγοι της απομάκρυνσης:

1)Η κατάφωρη μη τήρηση του ωραρίου επί δύο μήνες, εντός Ιουνίου και Ιουλίου, με 5ωρη εργασία μάξιμουμ και καταστρατήγηση κάθε έννοιας πρωινής εργασίας. Για τον έναν εργαζόμενο η πρωινή εργασία είναι άγνωστη έννοια.

2)Ένα διάστημα όπου, μετά από συζήτηση και καθώς η απόφαση που ελήφθη δεν ήταν αυτή που προσδοκούσαν, ο ένας πρώην εργαζόμενος, με επίκληση μίας δήθεν «αναρρωτικής», δεν προσήλθε στην εργασία του για 10 μέρες (γεγονός που είχε συμβεί και στο παρελθόν πάλι μετά από συζήτηση) και η έτερη εξαφανίστηκε για 20 ημέρες, φέρνοντας «χαρτί για τα τυπικά» στο «κακό αφεντικό» μετά την επιστροφή της κι αφού μάθαμε ότι είχε αναζητήσει και βρει δουλειά σε άλλο Μέσο.

3)Απίστευτη ανευθυνότητα στην κατάρτιση των καλοκαιρινών αδειών, που γίνεται από τους εργαζόμενους μεταξύ τους, ακόμα και μετά την πολυήμερη απουσία λίγες εβδομάδες πριν. Απουσίαζαν όλοι μαζί, απαντώντας ότι «θα μπαίνω και από το λαπτοπ» και στην ερώτηση πότε επιστρέφουν, η απάντηση ήταν «ισχύουν “πάνω κάτω” αυτά που είχαμε πει». Αυτά, μαζί με την καταστρατήγηση του ωραρίου, δεν δείχνουν αυταρχικό εργασιακό περιβάλλον.

4)Ο χυδαίος ψυχολογικός και ορισμένες φορές λεκτικός πόλεμος που ασκήθηκε επί μήνες σε παλιούς συναδέλφους και πρόσφατα (το χειρότερο) σε νεότερους που δεν βρέθηκαν σε αυτή την «κλίκα». Έτσι διαχειρίστηκαν τη θέση ισχύος που είχαν απέναντι σε νέους εργαζόμενους οι άνθρωποι που τώρα παραπονούνται για αυταρχισμό.

5)Η προσπάθεια δημιουργίας μιας «συνέλευσης» με επιλεκτικές προσκλήσεις, ώστε να επιτευχθεί μία ψεύτικη πλειοψηφία, όπου θα λαμβάνονταν «αποφάσεις» για την ταυτότητα του Μέσου, με σκοπό να παραγκωνιστούν οι διαφωνούντες. Δεν επετεύχθη η πλειοψηφία που θα ήθελαν, αλλά οι καταστατικές διαδικασίες υπάρχουν ακριβώς προκειμένου να μη γίνεται αυτό το μαγείρεμα.

6)Η συστηματική και επίμονη προσπάθεια υπονόμευσης, εδώ και πάνω από έναν χρόνο, του κομματιού του TPP που ασχολείται με το πρωτογενές περιεχόμενο. Με συνεχείς επιθέσεις σε συναδέλφους, συμπεριφορές που οδήγησαν και στη διακοπή της πρώτης προσπάθειας για τηλεοπτική ενημερωτική εκπομπή, του ΕΚΤΟΣ ΛΙΣΤΑΣ τον Ιανουάριο, το οποίο αντικαταστήσαμε πρακτικά με διαδικτυακές συζητήσεις μέσα στην πανδημία. Επιθέσεις συνήθως επί του προσωπικού και χωρίς κανένα περιθώριο συναινετικής λύσης από πλευράς τους, που βλέπουμε να συνεχίζονται ως σήμερα, με κατηγορίες για «αυτοπροβολή».

Με βάση όλα τα παραπάνω, θεωρούμε ότι τα δύο αυτά άτομα επιχείρησαν να εκμεταλλευτούν την ελευθερία που παρείχε το εργασιακό περιβάλλον στο TPP ώστε να αποδώσουν στους εαυτούς τους τον ρόλο του «αφεντικού», αρχικά απέναντι στους νεότερους εργαζόμενους, αλλά όχι μόνο, ασκώντας μία μορφή εξουσίας που μας βρίσκει αντίθετους ως επαγγελματίες, δημοσιογράφους αλλά και ανθρώπους. Το γεγονός ότι επιχειρούν να παρουσιάσουν τους εαυτούς τους ως θύματα «αυταρχισμού, συγκεντρωτισμού και αυτοπροβολής» είναι απλώς εξοργιστικό.

To γεγονός ότι είναι μέτοχοι στην ΙΚΕ του ΤPP, είναι ανεξάρτητο από τη μισθωτή τους εργασία. Απολύθηκαν διότι πρώτα φτάσαμε στο να μην μπορούν να συνεργαστούν με κανέναν, εκτός από τους δύο εργαζόμενους μερικής απασχόλησης που βρίσκονται υπό την άμεση επίβλεψή τους (και οι οποίοι σήμερα δήλωσαν παραίτηση), και μετά στο να μη μπορούν να διαχειριστούν με στοιχειώδη επαγγελματισμό την εργασιακή τους θέση. Μόνο όταν άρχισε να συμβαίνει αυτό το τελευταίο, η απόφασή μας ήταν πια αναγκαία. Με άλλα λόγια, δεν απολύθηκαν ούτε ως ηρωικοί συνδικαλιστές ούτε ως φιμωμένοι δημοσιογράφοι. Απολύθηκαν ως δύο άνθρωποι που πρώτα συγκρούστηκαν με τους πάντες, και μετά σταμάτησαν να δουλεύουν.

Σε όποιον αναρωτιέται αν εξαντλήθηκαν τα περιθώρια συνεννόησης, η απάντηση είναι ότι κοντεύουμε τα δύο χρόνια που σέρνεται αυτή η συζήτηση, χωρίς να μπορούμε έστω να αντιληφθούμε τι ακριβώς ζητούσαν οι δύο πρώην εργαζόμενοι, εκτός από το να συντηρούν μια προσωπική έχθρα ες αεί.

Όσον αφορά το περιβάλλον εργασίας, άραγε το γεγονός ότι με τόσο πολλούς τρόπους και με τόση ανευθυνότητα αθετούσαν τις εργασιακές τους υποχρεώσεις χωρίς ποτέ να τους περάσει από το μυαλό ότι μπορεί να αντιμετωπίσουν κάποια συνέπεια, δείχνει ότι υπήρχε αυταρχικό εργοδοτικό περιβάλλον ή το αντίθετο;

Θα πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι και οι δύο είχαν, όπως όλοι μας, απόλυτη εργασιακή ασφάλεια και ελευθερία. Σταθερή και αυξανόμενη μισθοδοσία μαζί με πλήρη ελευθερία να καθορίσουν οι ίδιοι τι και πότε θα γράψουν. Nα σημειώσουμε εδώ ότι η μισθοδοσία είναι ίση για όλους/ες.

Κανείς ποτέ δεν επενέβαινε στο τι θα κάνουν. Δεν υπήρξε ποτέ κάποιο αίτημα δικό τους που να αφορά το τι ζητούν για τον εαυτό τους, τι ακριβώς διεκδικούν. Ήταν μια σύγκρουση χωρίς τέλος και χωρίς περιεχόμενο, μια μονόπλευρη βεντέτα.

Σεβαστήκαμε υπερβολικά την προσφορά τους τα προηγούμενα χρόνια στο TPP και καθυστερήσαμε πολύ, ιδίως διότι κανείς μας μέχρι πρόσφατα δεν είχε βρεθεί στη θέση να πρέπει να λάβει μία τόσο δύσκολη απόφαση.

Το TPP λογοδοτεί στους αναγνώστες/στριές του, γεγονός που επιχειρούν να εκμεταλλευτούν σήμερα. Αλλά ελπίζουμε να γίνεται κατανοητό πως μία τέτοια εξέλιξη είχε καταστεί αναπόφευκτη. Απευθύνονται τώρα στην άγρια θάλασσα του διαδικτύου κραυγάζοντας «αυταρχισμός» και «συγκεντρωτισμός», αλλά η απειλή μιας συκοφαντίας δεν είναι ποτέ επαρκής λόγος για να αφήσουμε δύο ανθρώπους να διαλύσουν ό,τι έχουμε χτίσει, σε επίπεδο και περιεχομένου και διαδικασιών.

Λυπούμαστε πάρα πολύ που δεν μπόρεσε μετά από πολύμηνες προσπάθειες να βρεθεί μία συναινετική λύση ώστε να αποφευχθεί αυτή η τόσο δυσάρεστη έκβαση. Ξέρουμε ότι κανείς αναγνώστης του TPP δεν θέλει να ακούει τη λέξη απόλυση σε ένα Μέσο σαν το δικό μας. Ούτε εμείς. Με οποιοδήποτε μέτρο και κριτήριο όμως και αν το δούμε, είμαστε πολύ μετά το τι θα μπορούσε να γίνει ανεκτό σε οποιοδήποτε εργασιακό περιβάλλον, αυστηρό ή όχι.

Υ.Γ.: Δεν θα επανέλθουμε σε αυτή τη συζήτηση δημόσια.

Λαμπρινή Θωμά
Θάνος Καμήλαλης
Γρανέτα Καρατζά
Γεωργία Κριεμπάρδη
Κωνσταντίνος Πουλής
Ζωή Παπαδοπούλου

Πηγή: thepressproject.gr

Η κατάντια της κοινωνίας μας είναι άνευ προηγουμένου.

- Από την μία οι "κυρ-Παντελήδες" (άντρες και γυναίκες) που περιμένουν πως και πως να βγει κάθε φορά και κάτι επίμαχο, για να τους δοθεί η ευκαιρία να δείξουν "ηθική ανωτερότητα" επειδή αυτοί σπεύδουν να ενταχθούν στους πειθήνιους αμνούς, ενώ οι άλλοι είναι τα ατίθασα ερίφια.

- Από την άλλη η χαιρεκακία για τον άλλον, αν δεν συμφωνούσε με την δική μας οπτική γωνία και τελικά έπαθε κάτι κακό...

Ποιος χαίρεται με αυτού του είδους τους διχασμούς;

Μήπως κάποιος από τα δύο μέρη; Οχι βέβαια! Η όποια χαρά τους είναι γηπεδικού τύπου (θέλουν να κερδίσει η "ομάδα" τους) και προσωρινή.

Αλλοι χαίρονται, που συνεχίζουν ανενόχλητοι να αρμέγουν και τους δύο και να εξουσιάζουν και τους δύο, όσο αυτοί τρώγονται μεταξύ τους...

Στην παρούσα περίπτωση, οι μόνοι που έχουν αληθινή χαρά είναι:

1) η πολιτική εξουσία, που ενίσχυσε την επιβολή της πάνω στο λαό και

2) οι γιατρέμποροι και φαρμακέμποροι, που φούσκωσαν τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς, με το να σιγοντάρουν τους πρώτους.

Χαίρεται κανείς άλλος με την κατάντια μας;

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ
ΔΙΔΑΚΤΩΡ ΚΑΡΔΙΟΛΟΓΙΑΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ

Θέατρο

όροφως

Όθωνος Αμαλίας 112, Πάτρα

Πληροφορίες & Κρατήσεις: Τηλ 261 1810983 / e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Μια νέα εστία πολιτισμού κάνει πρεμιέρα στην Πάτρα

Με τη «Γυναίκα της Ζάκυθος» σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου εγκαινιάζεται το ρεπερτόριο του θεάτρου «όροφως»

Στον 2ο όροφο του ιστορικού νεοκλασικού κτηρίου όπου στέγαζε κάποτε τιςπερίφημες«σταφιδαποθήκεςτου Βουρλούμη» η ηθοποιόςΕλένη Καραμούζηδημιουργεί μια νέα εστία πολιτισμού πολλαπλών δράσεων, με βάση το θέατρο.Ένας νέος χώρος στο κέντρο της Πάτρας,με θέα τη θάλασσα και άπλετο φως.

Θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες, εκθέσεις, μαθήματα χορού, μουσικής και θεάτρου, σεμινάρια, παρουσιάσεις βιβλίων και ειδικές προβολές είναι μόνο μερικές από τις δράσεις που συνθέτουν το μωσαϊκό εκδηλώσεων του νέου θεάτρου «όροφως».

Πιστό στη βιομηχανική αισθητική του χώρου που καταργεί τα όρια μεταξύ σκηνής και πλατείας και με διάθεση εξωστρέφειας και συνεργασίας, το θέατρο «όροφως» φιλοδοξεί να αποτελέσει έναν ανοιχτό χώρο τέχνης και πολιτισμού για τους κατοίκους της Πάτρας και όχι μόνο.Με στίγμα νεανικό, εναλλακτικό, πρωτοπόρο και πειραματικό, με σύγχρονη ματιά και σε συνεχή διάλογο με την τοπική κοινότητα, την Αθήνα, την Ελλάδα και τον υπόλοιπο κόσμο.

Η ενιαία μορφολογία του θεάτρου «όροφως»του επιτρέπει να φιλοξενεί τουλάχιστον 200 άτομα σε κάθε εκδήλωση, γεγονός που καθιστά τον χώρο ιδιαίτερα ευέλικτο. Αξίζει να αναφερθεί ότι καταμεσής δεσπόζει σταθερά ένα πιάνο, «σπάζοντας» τη βιομηχανική σύμβαση του τοπίου άμα τη εμφανίσει

Πρεμιέρα για το θέατρο «όροφως» στις 24, 25 και 26 Σεπτεμβρίου με τη με τη «Γυναίκα της Ζάκυθος» του Διονύσιου Σολωμού σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου.

Ακολουθούν η παράστασητου Γιώργου Κουβαρά «ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ | Το Θέατρο ως Ηθικός Θεσμός» ένα έργο σκηνικής μουσικής ρητορικής - μουσικού θεάτρου στη βάση του ομώνυμου ποιήματος του Γιώργου Σεφέρη και του ομώνυμου θεωρητικού δοκιμίου του Friedrich Schiller, η παράσταση «Η Χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις» της Ornela Vorpsi με τις Αμαλία Αρσένη, Vefi Redhi και Αθηνά Καραγιώτη σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι καιη έναρξη της Παιδική Σκηνής του θεάτρου με την παράσταση της Ελένης Καραμούζη «Ο ιππότης με τη σκουριασμένη πανοπλία», σε ημερομηνίες που θα ανακοινωθούν

Έναρξη και των εκπαιδευτικών σεμιναρίων του θεάτρου με το δημοφιλές σεμινάριο «Κινητικός διαλογισμός για θέατρο με την μέθοδο 5Rhythms», το οποίο διδάσκει η μοναδική πιστοποιημένη δασκάλα του Moving Center New York στην Ελλάδα Πάττυ Πετροπούλου, ενώ ακολουθούν σεμινάρια θεάτρου από τους Χρήστο Καρασαββίδη, Ένκε Φεζολλάρι, Έφη Κεραμίδα και άλλους, τα οποία θα ανακοινωθούν. Στο πρόγραμμα του θεάτρου περιλαμβάνονται και μαθήματα θεάτρου για παιδιά και εφήβους.

 

Η ιστορία του Κτηρίου

Το σταφιδεργοστάσιο Βουρλούμη εγκαταστάθηκε στην διασταύρωση των οδών Όθωνος Αμαλίας και Τριών Ναυάρχων στα 1890. Στην πορεία εξελίχθηκε σε ένα μεγάλο  σταφιδικό εξαγωγικό οίκο, τον οίκο Βουρλούμη, που αποτελούσε το κέντρο όλου του εισαγωγικού εμπορίου ξηρών καρπών στην Αγγλία.Το συγκρότημα Βουρλούμη αποτελείται από ένα ισόγειο κτίσμα και ένα τριώροφο με λιθοδομή, το οποίο χτίστηκε για να δώσει στέγη «στο μαύρο χρυσό» της εποχής, δηλαδή τη σταφίδα. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο συγκεκριμένος χώρος φιλοξένησε 142 πρόσφυγες μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922, ενώ μέχρι σήμερα αναδεικνύονται πολύ χαρακτηριστικά τα χυτοσιδηρά κιγκλιδώματα με ένθετο στο κέντρο τους το μονόγραμμα του ιδιοκτήτη.

Ο άνθρωπος ‘πίσω’ από την δημιουργία του θεάτρου «όροφως»

Η Ελένη Καραμούζη  είναι απόφοιτη της Ανωτέρας Δραματικής Σχολής «Νέο Ελληνικό θέατρο» του Γιώργου Αρμένη , με μουσικές σπουδές στο πιάνο και τη θεωρία της μουσικής στο «Πατραϊκό Ωδείο», αλλά και στον κλασικό και σύγχρονο χορό στην «Ακαδημία χορού». Ως υπεύθυνη παραγωγής, ηθοποιός, σκηνοθέτης και ενδυματολόγος έχει εργαστεί σε  θέατρα της Πάτρας. Έχει διδάξει θεατρική αγωγή  σε παιδιά και εφήβους , πραγματοποιώντας παράλληλα σεμινάρια θεάτρου για ενήλικες. Έχει σχεδιάσει 4 συλλογές ρούχων. Έχει σκηνοθετήσει παραστάσεις για παιδιά και ενήλικες όπως τον Αλυσοδεμένο Ελέφαντα του Χόρχε Μπουκάι, τον Ευτυχισμένο Πρίγκηπα του Όσκαρ Ουάιλντ, Ανακάλυψε την ψυχή του του Ζαχαρία Παπαντωνίου και οι ακολαστες εσπεριδες του Ανδρέα Στάικου. Έχει διδαχθεί και έχει συνεργαστεί στο θέατρο από τους Μίρκα Γιεμεντζάκη, Δημήτρη Καταλειφό, Υβόννη Μαλτέζου, Όλγα Δαμάνη, Άντζελα Μπρούσκου και Αμάλια Μπένετ. Τον Ιούνιο του 2014 βρέθηκε στη Βενετία για το πενθήμερο σεμινάριο της Accademia Teatrale Veneta πάνω στην Commedia dell'Arte. Τη σεζόν 2017-2018 διετέλεσε υπεύθυνη-καθηγήτρια στο Τμήμα θεάτρου του Πατραϊκού Ωδείου. Το Μάιο του 2018 ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση και διαχείριση του θεάτρου «Λιθογραφείον». Το 2021 η Ελένη Καραμούζη συνεχίζει την επαγγελματική της πορεία δημιουργώντας και διευθύνοντας έναν καινούριο χώρο στην Πάτρα, το Θέατρο «όροφως», σε ένα ιστορικό κτήριο, σε ένα από τα πιο όμορφα σημεία της πόλης.

 

Αναλυτικά οι εναρκτήριες εκδηλώσεις

Η Γυναίκα της Ζάκυθος

Διονύσιος Σολωμός

 

Σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου

Θέατρο Δωματίου

Με την επιχορήγηση του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού

Τρεις γυναίκες έγκλειστες σ’ ένα ασφυκτικό πατριαρχικό περιβάλλον αφηγούνται τoν πυρακτωμένο λόγο του Διονύσιου Σολωμού στον απόηχο της πτώσης του Μεσολογγίου. Το κείμενο τοποθετείται στο κέντρο μίας βίαιης πραγματικότητας, που συνδιαλέγεται με το παρελθόν και το μέλλον της Ιστορίας.

Κείμενο αιρετικό και αλληγορικό, ένα σύμπαν μια σύγχρονης Κόλασης που αποτυπώνεται σκηνικά σε ένα ηχητικό και εικαστικό περιβάλλον σαν ένα σύγχρονο χορικό. Το σώμα της Γυναίκας στοιχειώνεται μέσα από μια γεωγραφία εικόνων που συνθέτουν το προσωπείο μιας «γυναίκας – δαίμονα» μέσα στους αιώνες.

Με σκηνικό το ηρωικό Μεσολόγγι και την κοινωνία της Ζακύνθου να παρακολουθεί από τα παράλια τον απελπισμένο αγώνα τον πολιορκημένων αναδύεται η απωθητική και τερατώδης μορφή μιας πλούσιας αριστοκράτισσας, της Γυναίκας. Ο αφηγητής και παρατηρητής του έργου, Διονύσιος Ιερομόναχος  γίνεται ο επίγειος κριτής της, καθώς επικαλείται έναν τιμωρό θεό, που θα αποδώσει δικαιοσύνη για τις αμαρτίες της.

Ο σύνθετος λόγος του Διονυσίου Σολωμού αποκτά αλληγορική διάσταση και με αυτό τον τρόπο η «Γυναίκα της Ζάκυθος» μεταφέρεται στη σύγχρονη Ελλάδα, η οποία «χάνει τη γλώσσα της», όταν βασιλεύει η ρητορική του μίσους, ο ρατσισμός, ο εθνικισμός, που αντικαθιστούν την ανθρώπινη αλληλεγγύη.

Σκηνοθεσία-σκηνικός χώρος-κοστούμια Άντζελα Μπρούσκου

Παίζουν: Άντζελα Μπρούσκου, Παρθενόπη  Μπουζούρη, Δανάη Κατσαμένη

Πρωτότυπη μουσική σύνθεση  Γιώργος Ανδριώτης

Σχεδιασμός φώτων Παντελής Μάκκας

Κατασκευή σκηνικού Κομνηνός Κουσιέρας

Βοηθός σκηνοθέτη Θάνος Χατζόπουλος

Βιντεοσκόπηση Παντελής Μάκκας

Φωτογραφίες   Βαγγέλης Πουλής

 

Σεμινάριο

Κινητικός διαλογισμός για θέατρο με την μέθοδο 5Rhythms

Διδασκαλία: Πάττυ Πετροπούλου

Το σεμινάριο απευθύνεται σε επαγγελματίες ή/και ερασιτέχνες ηθοποιούς. Πρόκειται για ένα εργαστήριο, στο οποίο οι συμμετέχοντες θα ανακαλύψουν το προσωπικό τους κινητικό λεξιλόγιο ώστε να εμπλουτίσουν τις κινήσεις μας στο θέατρο. Θα ενδυναμώσουν τον αυθορμητισμό μέσα από την ελεύθερη έκφραση, με μουσική, χρησιμοποιώντας το κινητικό πλαίσιο των 5Ρυθμών®. Μια τολμηρή πρακτική που προκαλεί τους συμμετέχοντες να εμπιστευτούν και να ακολουθήσουν το σώμα τους σε ένα ταξίδι-περιπέτεια που τους φέρνει σε διαλογιστικό επίπεδο, προσφέροντας τους εργαλεία προς χρήση πάνω στην σκηνή.

ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΚΑΡΜΕΝ ΡΟΥΓΓΕΡΗ

 

ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ

για την Θεατρική σεζόν 2021 - 2022

Δύο νέες παραγωγές της Κάρμεν Ρουγγέρη και των συνεργατών της,  θα απολαύσουν τα παιδιά και όλη η οικογένεια στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης και στο Θέατρο ΚΙΒΩΤΟΣ, τη νέα θεατρική σεζόν 2021-2022

 

ΙΔΡΥΜΑ ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ

«Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ»

 

 

ΘΕΑΤΡΟ ΚΙΒΩΤΟΣ

«Η ΤΟΣΟΔΟΥΛΑ ΚΑΙ ΟΙ 4 ΕΠΟΧΕΣ ΤΟΥ ΒΙΒΑΛΝΤΙ»

 

Με αίσθημα υπευθυνότητας και απόλυτη προτεραιότητα στην ασφάλεια των θεατών, των ηθοποιών, των τεχνικών και των συντελεστών παραγωγής, εφαρμόζοντας αυστηρά το υγειονομικό πρωτόκολλο, η Κάρμεν Ρουγγέρη και οι συνεργάτες της προγραμματίζουν για τη νέα θεατρική σεζόν 2021 – 2022, να παρουσιάσουν δύο νέες παραστάσεις, που όπως πάντα ψήφισαν και πάλι τα παιδιά την προηγούμενη χρονιά.

Στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης από την ΚΥΡΙΑΚΗ 17 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2021, θα παρουσιαστεί η παράσταση «Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ» του Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ, το αριστούργημα, της παγκόσμιας λογοτεχνίας, που χρόνια τώρα μαγεύει μικρούς και μεγάλους, σε κείμενο της Κάρμεν Ρουγγέρη και σκηνοθεσία της Κάρμεν Ρουγγέρη και της Χριστίνας Κουλουμπή. Την πρωτότυπη μουσική εμπνεύστηκε και συνέθεσε ο Στέφανος Κορκολής σε στίχους του Ανδρέα Κουλουμπή. Παίζουν οι ηθοποιοί: Νεκτάριος Φαρμάκης, Αυγουστίνος Ρεμούνδος, Γιάννης Νικολάου, Δημήτρης Τσολάκης, Κωνσταντίνα Λιναρδάτου και Χριστίνα Κουλουμπή.

Στο Θέατρο ΚΙΒΩΤΟΣ από την ΚΥΡΙΑΚΗ 19 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2021, θα παρουσιαστεί η παράσταση  «Η ΤΟΣΟΔΟΥΛΑ ΚΑΙ ΟΙ 4 ΕΠΟΧΕΣ ΤΟΥ ΒΙΒΑΛΝΤΙ». Ένα υπέροχο παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, που γίνεται θεατρικό έργο από την Κάρμεν Ρουγγέρη σε σκηνοθεσία της Χριστίνας Κουλουμπή, για να συν ταξιδέψουν τα παιδιά μαζί με την Τοσοδούλα και να γνωρίσουν τις τέσσερις εποχές του χρόνου παρέα με την μαγική μουσική του Αντώνιο Βιβάλντι.

Και για τις δύο παραστάσεις θα ακολουθήσουν αναλυτικά δελτία τύπου κοντά στην ημερομηνία έναρξής τους.

Πληροφορίες:  www.karmenrouggeri.gr

 

Πληροφορίες – Κρατήσεις -  Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης:

210 3418550 – e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Πληροφορίες – Κρατήσεις – ΘΕΑΤΡΟ ΚΙΒΩΤΟΣ: 210 3417000 –

e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Για το γραφείο παραγωγής ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΚΑΡΜΕΝ ΡΟΥΓΓΕΡΗ 6948339677

Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Κάρμεν Ρουγγέρη

Παραγωγή: Παιδική σκηνή «Κάρμεν Ρουγγέρη»

 

 

 

Ρομάντσο | Αναξαγόρα 3-5, Αθήνα

Από 23 Σεπτεμβρίου έως 14 Οκτωβρίου 2021

Έχετε αναρωτηθεί γιατί η Siri, η Alexa και η Cortana έχουν γυναικεία ονόματα και φωνές; Πώς οι μηχανές βλέπουν τις γυναίκες; Μπορούν οι μηχανές να αντιληφθούν τη διαφορετικότητα;

Η έκθεση HerData διερευνά τη σημασία των δεδομένων και των αλγορίθμων στη σημερινή εποχή της τεχνητής νοημοσύνης μέσα από τη θέση της γυναίκας. Εξετάζει επίσης τη γυναικεία αναπαράσταση και ζητήματα σχετικά με την πολιτισμική ετερότητα στο πλαίσιο της γρήγορης κατανάλωσης της τεχνολογίας. Στερεότυπα, προκαταλήψεις και ταμπού φαίνεται πως επανέρχονται ισχυρότερα στην ψηφιακή σφαίρα, αναπαράγοντας αναχρονιστικές κοσμοθεωρίες, περιθωριοποιώντας ορισμένες κοινωνικές ομάδες και δημιουργώντας διακρίσεις μεταξύ κοινοτήτων.

Τέσσερις γυναίκες εικαστικοί παρουσιάζουν διαφορετικές ιστορίες για το πώς οι κυρίαρχες τεχνολογικές αφηγήσεις επηρεάζουν τον τρόπο με τον οποίο βιώνουμε τις ταυτότητες μας και τον κόσμο μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τις μηχανές αναζήτησης και τις εφαρμογές τεχνητής νοημοσύνης. Τα έργα της έκθεσης θέτουν ερωτήματα σχετικά με την αξιοποίηση των δεδομένων μας από τεχνολογικούς κολοσσούς, ενώ παράλληλα μας καλούν να παρατηρήσουμε πιο προσεκτικά τον σχεδιασμό των σημερινών τεχνολογικών συστημάτων και να κατανοήσουμε τον τρόπο λειτουργίας τους και τις κοσμοθεωρίες που προωθούν.

 

Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες: Μαρία Μαυροπούλου (GR), ΠάολαΠαλαβίδη (GR), EliCortiñas (ES/DE), MimiỌnụọha (NG/USA)

Επιμέλεια: Φωτεινή Βεργίδου& Κατερίνα Γκουτζιούλη

Σε μια ανδροκρατούμενη τεχνολογική βιομηχανία, όπου οι διακρίσεις συνεχίζονται, αυτό που διακυβεύεται είναι η διαφορετικότητα. Οι διεθνείς στατιστικές δείχνουν ότι η βιομηχανία της τεχνολογίας και της τεχνητής νοημοσύνης κυριαρχείται από άνδρες, κατά πλειοψηφία λευκούς,  αποκλείοντας τις γυναίκες και τις κοινότητες διαφορετικών εθνοτήτων από τις θέσεις εξουσίας. Αυτή η ανισορροπία αναπόφευκτα φέρνει στο νου τα ερωτήματα: ποιος σχεδιάζει αυτές τις τεχνολογίες και για ποιον. Η αναπτυσσόμενη αγορά της μηχανικής μάθησης και η ευρεία χρήση αλγορίθμων αναγνώρισης προτύπων και ταξινόμησης στην καθημερινότητα, ενισχύουν σημαντικά τις ανησυχίες για την κοινωνική ανισότητα που αναπαράγεται μέσα από τα τεχνολογικά συστήματα. Η έκθεση φέρνει μια διαφορετική ανάγνωση για τη σχέση μας με την τεχνολογία διερευνώντας την αισθητική, τις μορφές εξουσίας και τα κοινωνικά ζητήματα που προκύπτουν.

Η Μαρία Μαυροπούλου εξετάζει το πώς οι αλγόριθμοι ταξινομούν και βλέπουν τις γυναίκες βάσει φυλής, ηλικίας και φύλου μέσα από εξατομικευμένες διαφημίσεις, ενώ η MimiỌnụọha επισημαίνει την έλλειψη της πολιτισμικής ετερότητας στον τρόπο που οργανώνεται και ταξινομείται η πληροφορία από τους αλγορίθμους αναζήτησης της Google, εγείροντας ερωτήματα σχετικά με θέματα εξουσίας, κοινότητας και ταυτότητας. H EliCortiñas εμβαθύνει στο κινηματογραφικό κοντινό πλάνο για να υπογραμμίσει την ιστορία της γυναικείας αναπαράστασης στη βιομηχανία του κινηματογράφου, τα ΜΜΕ, και την τεχνητή νοημοσύνη. Η ΠάολαΠαλαβίδηδημιουργεί ένα υποθετικό σενάριο συνύπαρξης ανθρώπων και μηχανών υπονοώντας τη διαδικασία της εξημέρωσης της τεχνολογίας και τον τεράστιο -πολλές φορές άχρηστο- όγκο δεδομένων και πληροφοριών που παράγουμε.

Η έκθεση επισημαίνει την ανάγκη για μια συμπεριληπτική τεχνολογία και επιδιώκει να στρέψει το ενδιαφέρον στους τρόπους που η τεχνολογία μπορεί να επηρεάσει τις ταυτότητες και τον τρόπο σκέψης μας. Μέσα από βίντεο, εγκαταστάσεις,  ζωγραφική και ένα “ερευνητικό σαλόνι” με βιβλία και φανζίν από γυναίκες φιλόσοφους, συγγραφείς, επιστήμονες και μηχανικούς, η έκθεση HerData μας προσκαλεί να σκεφτούμε εκ νέου τη συμβίωση μας με τις μηχανές και να φανταστούμε ξανά το συλλογικό μας μέλλον.

Τα έργα της Μαρίας Μαυροπούλου και ΠάολαςΠαλαβίδη είναι νέες αναθέσεις.

 

Πληροφορίες

Ρομάντσο, Αναξαγόρα 3-5, Αθήνα

Διάρκεια έκθεσης: 23 Σεπτεμβρίου – 14 Οκτωβρίου 2021

Ημέρες & ώρες λειτουργίας: Τρίτη – Κυριακή: 15:00 - 21:00. Δευτέρες κλειστά.

Σημαντικές πληροφορίες για την είσοδο στον χώρο

Λόγω των μέτρων υγειονομικού χαρακτήρα, επιτρέπεται συγκεκριμένος αριθμός ατόμων μέσα στο χώρο της έκθεσης. Η είσοδος στο χώρο είναι ελεύθερη. Απαραίτητη η προκράτηση θέσης στο Eventbrite μέσα από παρακάτω link:

https://www.eventbrite.com/e/her-data-exhibition-tickets-170264635107

Για την είσοδο του κοινού στον εκθεσιακό χώρο του Ρομάντσο απαιτείται η επίδειξη έγκυρου πιστοποιητικού εμβολιασμού ή πιστοποιητικού νόσησης, σύμφωνα με τις ισχύουσες υγειονομικές διατάξεις. Η είσοδος γίνεται με τη χρήση μάσκας και με την τήρηση των αποστάσεων τόσο κατά την προσέλευση όσο και κατά την διάρκεια της παραμονής στην έκθεση και σύμφωνα με τις οδηγίες του ΕΟΔΥ. Άρνηση επίδειξης σχετικού πιστοποιητικού εμβολιασμού ή έλλειψη αυτού καθιστά την είσοδο μη επιτρεπτή στον επισκέπτη.

Συντελεστές

Σχεδιασμός Έκθεσης: Μάρθα Γιαννακοπούλου | if_untitledarchitects

Σχεδιασμός Οπτικής Ταυτότητας: ΚορίναΓαλλίκα

Οπτικοακουστικός Σχεδιασμός: Μιχάλης Αντωνόπουλος, Μάκης Φάρος

Επικοινωνία: Γιώργος Κατσώνης

Υποδοχή Κοινού: Λυδία Πανάγου

Η έκθεση υλοποιείται με την υποστήριξη του Οργανισμού Πολιτισμού και Ανάπτυξης ΝΕΟΝ και του Bios-Ρομάντσο.

Με την υποστήριξη

Οργάνωση & Παραγωγή

VEKTOR Athens

από 29 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Σταθμός

κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00, από 29 Σεπτεμβρίου μέχρι 27 Οκτωβρίου

 

 

Στη χώρα μου οι κοπέλες πρέπει να προσέχουν ιδιαίτερα τον «αμόλυντο ανθό» τους, γιατί ο άντρας πλένεται μ’ένα κομμάτι σαπούνι και ξαναγίνεται φρέσκος και καθαρός, ενώ τις κοπέλες δεν τις ξεπλένει ολόκληρη θάλασσα. Ολόκληρη θάλασσα.

 

Ο Ένκε Φεζολλάρι, μετά την «Ορκισμένη Παρθένα» στο Φεστιβάλ Αθηνών, καταπιάνεται ξανά με την αλβανική δραματουργία. Το βραβευμένο και πολυμεταφρασμένο μυθιστόρημα της Ornela Vorpsi, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, αποτελεί ένα μανιφέστο ενάντια στην πατριαρχική δομή της Αλβανίας και στην καταπίεση του ερωτισμού και της ελευθερίας του λαού της από την περίοδο του ‘70 εώς τη διάλυση των χωρών του πρώην Ανατολικού Μπλοκ. Κεντρική ηρωίδα είναι η Ορνέλα, η οποία διηγείται άλλοτε πικρά και άλλοτε με χιούμορ την πορεία της προς την ενηλικίωση. Μέσα από την τρυφερή αλλά και σκληρή γραφΕικόνες πραγματικές  ρή  ενίοτε καιή της η εικαστικός και συγγραφέας που ζει πλέον στο Παρίσι εξιστορεί, στην πραγματικότητα, την προσωπική της ιστορία. Εικόνες μιας χώρας δίπλα μας που ελάχιστοι την γνωρίζουν, μιας χώρας που μέσα απο τις στάχτες της δικτατορίας του Ενβέρ Χότζα προσπαθεί να αναγεννηθεί, μιας χώρας που ποτέ δεν πεθαίνει…

Η Vorpsi δημιουργεί ένα καθαρά γυναικείο σύμπαν που αμύνεται, ονειρεύεται, συνθλίβεται και, στο τέλος, επιβιώνει σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο. Ένα Βαλκάνιο αφήγημα για την ταπείνωση αλλά και την αντίσταση της γυναίκας ενάντια στα πατριαρχικά καθεστώτα. Ένα χρονικό ταξίδι σε μια χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις, παρά μαθαίνεις να ζεις - σχεδόν χωρίς να ανασαίνεις, να κρύβεσαι, να συναινείς ακούσια, να μοιράζεσαι το λιγοστό σου φαγητό, να σκύβεις το κεφάλι περιμένοντας τις«καλύτερες μέρες» και, αν είσαι τυχερός, να μπεις σε ένα αεροπλάνο… Να αποχαιρετήσεις τη χώρα σου για πάντα, και να γράψεις - χρόνια μετά - ένα μυθιστόρημα για το τι έζησες...

Η Χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις κάνει πρεμιέρα στις 29 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Σταθμός ενώ υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Ένκε Φεζολλάρι, την συγγραφέα υποδύεται η Αμαλία Αρσένη και τα οικεία καθώς και τα εφιαλτικά πρόσωπα γύρω της η Αθηνά Καραγιώτη και η Vefi Redhi.

Σκηνοθετικό σημείωμα

 

Αρκούν δύο ώρες για να αποτυπώσεις μία ζωή, ένα σώμα, μία χώρα, τα ίδια τα Βαλκάνια; Ποιο το χρέος, ποιό το καθήκον και ποιό το ανάμεσά τους, αναρωτιέμαι, παραφράζοντας έναν στίχο του Σεφέρη. Ποια ταυτότητα κοινωνική και πολιτική φοράμε; Γιατί και για ποιον; Ποια ιδανικά και ποιες αυταπάτες θρέφουμε; Με ποιες αυταπάτες γεννιόμαστε και ποιες μας γεννώνται, μεγαλώνοντας; Δύσκολο να μιλήσεις για την ιστορία του τόπου σου. Να χωρέσεις το αμόλυντο σώμα μιας ηρωίδας στη σκηνή σε δύο ώρες. Να επικοινωνήσεις ιστορίες με τσακισμένες ζωές, ματαιώσεις, πόλεις που έχουν τους δικούς τους νόμους. Ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με την ενηλικίωση ενός κοριτσιού εγκλωβισμένου σε κανόνες, σε οροπέδια κοινωνικοπολιτικά, σε μια χώρα που ποτέ δεν πεθαίνει.

Είναι όμως κάτι παραπάνω από τον αγώνα  σε ένα βίαιο ανδρικό κόσμο και σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς. Είναι ο αγώνας του ίδιου ανθρώπου να σηκώσει το λάβαρο της ανεξαρτησίας και της αξιοπρέπειας, να απελευθερωθεί από τα δεσμά του «είναι» του και εν τέλει να βαδίσει στο δρόμο της προσωπικής του πραγμάτωσης. Η «Χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις » είναι μία παράσταση που έχει το χάρτη της δικής μου χώρας που αιμορραγεί και γεννιέται από τις στάχτες της. Ποιας χώρας; Αυτής που ποτέ δεν πεθαίνει.

 

 

 

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Συγγραφέας: Ορνέλα Βόρπσι

Μετάφραση: Μαρία Σπυριδοπούλου

Διασκευή-Σκηνοθεσία: Ένκε Φεζολλάρι

Πρωτότυπη Μουσική: Κώστας Λειβαδάς

Σύμβουλος δραματουργίας: Κάτια Σωτηρίου

Σκηνικός χώρος-Κοστούμια: Γιώργος Λυντζέρης

Φωτισμοί: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου

Βοηθός σκηνοθέτη: Εύη Κουταλιανού

Φωτογραφίες: Γιώτα Εφραιμίδου

Σχεδιασμός αφίσας – έντυπο υλικού: Μαρίνα Δρακάτου

Παραγωγή: Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο

 

Ερμηνεύουν: Αμαλία Αρσένη, Vefi Redhi, Αθηνά Καραγιώτη

*Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πλέθρον

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Πρεμιέρα: Τετάρτη 29/09  στις 21:00

Παραστάσεις: Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00, από 29 Σεπτεμβρίου μέχρι 27 Οκτωβρίου.

Τιμές εισιτηρίων: Κανονικό: 15€

Φοιτητικό: 12€

«Κοινωνικό εισιτήριο»: Ανέργων, ΑΜΕΑ, άνω των 65: 8€

Ομαδικό (πάνω από 10): 10€

Ατέλεια: 3€

Διάρκεια παράστασης:  1 ώρα & 20 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)

Προπώληση: Viva.gr

Απαραίτητη η χρήση μάσκας καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης

 

 

Θέατρο Σταθμός

Βίκτωρος Ουγκώ 55, Μεταξουργείο Αθήνα (πλησίον του ΜΕΤΡΟ ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ)

τηλ. 210 52 30 267

 

ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΑΘΜΟΣ 

site:http://stathmostheatro.gr/

 

 

 

 

 

ΠΕΝΤΕ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

Παρασκευή 1, Παρασκευή 8 , Παρασκευή 15, Παρασκευή 22

και Παρασκευή 29 Οκτωβρίου στις 21:15

 

 Η Εταιρία Θεάτρου «Νεάπολις» επαναλαμβάνει λόγω επιτυχίας και για πέντε μόνο τελευταίες παραστάσεις το κλασσικό αριστούργημα του Mιγκέλ Ντε Θερβάντες «Δον Κιχώτης» στο θέατρο Φούρνος  Παρασκευή 1, Παρασκευή 8 , Παρασκευή 15, Παρασκευή 22 και Παρασκευή 29 Οκτωβρίου στις 21:15.

Ταξιδεύουμε στα μαγικά τοπία του Θερβάντες, ανιχνεύοντας μέσα από την αριστουργηματική, ποιητική, ρηξικέλευθη και απελευθερωτική του πένα, τι σημαίνει για μάς σήμερα αυτή η «άλλη», «παράξενη», «περιπλανώμενη» ιπποτική ζωή των κωμικοτραγικών ηρώων του.

Τους αθάνατους έρωτές τους, τις μάχες τους, τις συντριβές τους, την ιλαρότητά τους και τη γοητεία του να βγαίνεις από το κάδρο της «λογικής» και να συγκρούεσαι με την κατεστημένη τάξη πραγμάτων.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Διασκευή-σκηνοθεσία:Άγγελος Χατζάς

Σκηνικά-Κοστούμια-Φωτισμοί:Αλέξανδρος Κομπόγιωργας

Μουσική-Ηχητικό περιβάλλον: Βασίλης Χρηστακέας

Καλλιτεχνικός συνεργάτης: Σωτήρης Τσακομίδης

Φωτογραφίες-Αναστασία Λουκρέζη

Βοηθός σκηνοθέτη: Αλμπίνα  Κούκα

Υπεύθυνος επικοινωνίας: Αντώνης Κοκολάκης

ΠΑΙΖΟΥΝ:

Αργυρώ Λογαρά

Γιάννης Νικολάου

Διονύσης Ποταμίτης

Άγγελος Χατζάς

Παραγωγή: Εταιρία θεάτρου «Νεάπολις»

http://neapolis160.blogspot.gr

INFO:

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου στις 21:15

Παρασκευή 8 Οκτωβρίου στις 21:15

Παρασκευή 15 Οκτωβρίου στις 21:15

Παρασκευή 22 Οκτωβρίου στις 21:15

Παρασκευή 29 Οκτωβρίου στις 21:15

Διάρκεια παράστασης: 1 ώρα και 30 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων:

Γενική είσοδος: 12 ευρώ

Φοιτητικό, μαθητικό, ανέργων, ΑΜΕΑ, ατέλειες: 8 ευρώ

Προπώληση εισιτηρίων: viva.gr

https://www.viva.gr/tickets/theater/don-kixwtis/

 

Πληροφορίες στο 210 6460748

Οι νέες γλυπτικές συνθέσεις του Περικλή Πραβήτα χρησιμοποιούν ως πρώτη ύλη εικόνες και αντικείμενα οικεία και βιωμένα, που βρίσκονται πλέον παρατημένα και αφημένα σε αχρησία, με σκοπό να ενεργοποιήσουν μέσα από τη συνεχή αίσθηση του εύθραυστου, της ματαιότητας και του κινδύνου, τον μηχανισμό του Déjà Visité. Μιας ανερμήνευτης διαδικασίας του νου να νιώθει πως έχει ξαναβρεθεί σε έναν χώρο, χωρίς να υπάρχει καμία μαρτυρία που να το πιστοποιεί.  Από τις 28 Σεπτεμβρίου στην Γκαλερί «Έκφραση - Γιάννα Γραμματοπουλου» στο Κολωνάκι.

 

Έναρξη; Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2021 , 14.00 – 21.00

Déjà Visité. Μία διαδικασία του νου η οποία σχετίζεται με την αίσθηση του ατόμου όταν αυτό βρίσκεται σε έναν χώρο στον οποίο νιώθει πως έχει ξαναβρεθεί, χωρίς ωστόσο να υπάρχει καμία επίσημη μαρτυρία που να το επιβεβαιώνει. Αυτό που νιώθει είναι πως μπορεί να προσανατολιστεί και να περιηγηθεί στον χώρο σαν να ξέρει προς τα που θέλει να πάει και κυρίως πως.

 

Οι γλυπτικές συνθέσεις του Περικλή Πραβήτα επιχειρούν να ενεργοποιήσουν αυτόν τον μηχανισμό χρησιμοποιώντας, ως πρώτη ύλη, εικόνες και αντικείμενα οικεία και βιωμένα, αλλά πλέον παρατημένα και αφημένα σε αχρησία. Τα υλικά γίνονται το έναυσμα για να ανακληθούν χώροι, χρονικές περίοδοι και χειρονομίες που προηγήθηκαν και πλέον ξεχάστηκαν. Ο καλλιτέχνης δεν στέκεται απλά στην επίκληση της συλλογικής μας μνήμης, αλλά δίνει νέες δυνατότητες στα αντικείμενα, αλλάζοντας τη γεωμετρία και τη χρήση τους. Έτσι, καταφέρνει να ξεφύγει από μια απλή άσκηση αναγνώρισης, δημιουργώντας γλυπτά που αποπνέουν τελικά μια οριακή αίσθηση μεταξύ οικείου και παράδοξου. Επίσης, η φθορά, η διάβρωση, το ράγισμα, ακόμα και το λάθος είναι παρόντα στοιχεία στο έργο του, τα οποία συχνά ο καλλιτέχνης υπερθεματίζει με αποτέλεσμα να αποκτούν δυναμικό ρόλο στη σύνθεση.

Την ίδια στιγμή έρχονται στο προσκήνιο και τα ζητήματα της προστασίας και της φύλαξης που φαίνεται να καταλαμβάνουν μια κεντρική θέση στα γλυπτά του Περικλή Πραβήτα. Η απομόνωση και το κλείσιμο των αντικειμένων μέσα σε γυάλες-ως μέσο προστασίας- υπονομεύει την ίδια την διαδικασία. Καθώς το ήδη εύθραυστο αντικείμενο, φυλάσσεται μέσα σε κάτι εξίσου εύθραυστο το οποίο συχνά ισορροπεί οριακά στην βάση του, αφήνοντας έτσι μια αίσθηση ματαιότητας και συνεχούς κινδύνου.

Ο Περικλής Πραβήτας μέσα από το ιδιαίτερο και προσωπικό λεξιλόγιό του, καταφέρνει να δημιουργήσει μια νέα ιεράρχηση μεταξύ του σημαντικού και του ασήμαντου. Τοποθετώντας συχνά τα έργα του σε βάθρα και βάζοντας τα μέσα σε προθήκες, μεταμορφώνει το καθημερινό αντικείμενο σε έργο τέχνης επιτυγχάνοντας έτσι την εις βάθος διαφύλαξη και προστασία του. Το έργο, και φυσικά το σύνολο των σημείων του- περνάει στην αντιπέρα όχθη και διασώζεται εν τέλει στο χρόνο και τη μνήμη μας, ως πολύτιμο.

Λίγα λόγια για τον Περικλή Πραβήτα

O Περικλής Πραβήτας γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1982. Σπούδασε στη Σχολή Μαρμαρογλυπτικής της Τήνου και στη συνέχεια στην ΑΣΚΤ στο Α' Εργαστήριο Γλυπτικής με καθηγητή τον Θ. Παπαγιάννη.Ζει και εργάζεται ως εικαστικός στην Αθήνα. Έχει παρουσιάσει δουλειά του σε ομαδικές και ατομικές εκθέσεις, σε γκαλερί, Δημοτικές Πινακοθήκες και στα πλαίσια θεσμών, όπως:  Platforms Project (2019-2021), Βυζαντινό Μουσείο Αθηνών, Ευγενίδειο Ίδρυμα, Δημοτική Πινακοθήκη Ύδρας, Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά, Δημοτική Πινακοθήκη Κορίνθου, Βiennale Nέων Ευρώπης  και Μεσογείου 2010, 2η Biennale Αθηνών.Έχει δουλέψει επίσης ως σκηνογράφος και εικαστικός για το θέατρο με βασικούς συνεργάτες τους Bijoux de Kant, Ιόλη Ανδρεάδη και τους arisandmartha. Τα τελευταία 8 χρόνια εργάζεται στην υπηρεσία συντήρησης μνημείων Ακρόπολης (ΥΣΜΑ).

Επιμέλεια έκθεσης: Δήμητρα Λιάκουρα

Διάρκεια Έκθεσης:28 Σεπτεμβρίου 2021 – 30 Οκτωβρίου 2021

Φωτογραφίες: Τατιάννα Mαυρομάτη, Περικλής Πραβήτας

Έκφραση - Γιάννα Γραμματοπουλου

Βαλαωρίτου 9^α, Αθήνα

Τηλ. 210-3607598, 210 3607546, www.ekfrasi-art.gr, Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Ώρες λειτουργίας: Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 12.00-20.00, Τετάρτη:12.00-18.00

Σάββατο: 12.00–15.00,  Κυριακή και Δευτέρα κλειστά

Οι δημοσιογράφοι και μέλη Δ.Σ. του thePressProject, Νάντια Ρούμπου και Μηνάς Κωνσταντίνου καταγγέλλουν την «απροειδοποίητη και αναιτιολόγητη καταγγελία της σύμβασή μας -κατ’ εφαρμογή του νόμου Χατζηδάκη- από ένα καθεστώς συγκεντρωτισμού, αυταρχισμού, απαξιωτικών συμπεριφορών και προσωπικής αυτοπροβολής, χωρίς να προηγηθεί καμία συλλογική απόφαση».

Διαβάστε ολόκληρη την καταγγελία, όπως αυτή δημοσιεύθηκε από τους καταγγέλοντες δημοσιογράφους:

«Την περασμένη εβδομάδα μας επιδόθηκε η απροειδοποίητη και αναιτιολόγητη απόλυσή μας από τη διοίκηση του ThePressProject.

Τον Νοέμβριο του 2018, η πίστη μας στο όραμα για ένα διαφορετικό υπόδειγμα μέσου ενημέρωσης και για την ανεξάρτητη, αδέσμευτη και υποστηριζόμενη αποκλειστικά από τους αναγνώστες ερευνητική δημοσιογραφία που ονειρευόμασταν, μας οδήγησε να περιβάλλουμε με εμπιστοσύνη, καλή πίστη και δημιουργικό πάθος συγκεκριμένα πρόσωπα και να βάλουμε μαζί τους την υπογραφή μας στο καταστατικό του ThePressProject της μετά Εφήμερου εποχής.

Κατά τη διάρκεια αυτής της εποχής ο κόσμος βρέθηκε δίπλα μας, πίστεψε και μας έδωσε τα φτερά να ζήσουμε την πραγματοποίηση αυτών των συναρπαστικών ιδεών, ως υπερήφανοι εργαζόμενοι και ως μέτοχοι της εταιρείας.

Σήμερα, τρία χρόνια μετά από το ξεκίνημα αυτή της πορείας και πέντε χρόνια από την ημέρα που ο Κώστας Εφήμερος μας υποδεχόταν στα γραφεία του Μεταξουργείου ως απλούς εργαζόμενους, λαμβάνουμε την απροειδοποίητη και αναιτιολόγητη καταγγελία της σύμβασή μας -κατ’ εφαρμογή του νόμου Χατζηδάκη- από ένα καθεστώς συγκεντρωτισμού, αυταρχισμού, απαξιωτικών συμπεριφορών και προσωπικής αυτοπροβολής, χωρίς να προηγηθεί καμία συλλογική απόφαση. Μεγάλες ιδέες, μικροί άνθρωποι.

Προφανώς και η απόλυση δύο δημοσιογράφων μέσα στο ζοφερό μηντιακό τοπίο δεν αποτελεί είδηση. Ωστόσο, αποφασίσαμε να την δημοσιοποιήσουμε καθώς αυτή η τελευταία εξέλιξη έρχεται να επισφραγίσει μία σειρά αποφάσεων και συμπεριφορών που πλήττουν την ίδια την ουσία και τον προσανατολισμό του εγχειρήματος. Οι ιδέες δεν πεθαίνουν, τις είδαμε να ζουν και θα συνεχίσουν να μας κινούν. Καλή τύχη και καλή δύναμη».

Πηγή: 2020mag.gr

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, εξαιτίας της ειδικής βαρύτητας που έχει πολιτικά η θρησκευτική δεξιά, το θέμα των αμβλώσεων είναι ένα από τα πλέον διαφιλονικούμενα. Αυτό εξηγεί συχνά και τις έντονες διαιρέσεις των πολιτικών ανάμεσα στους υποστηρικτές του δικαιώματος στην έκτρωση (Pro Choice) και τους υποστηρικτές της απαγόρευσης (Pro Life). Μεγάλο μέρος των Ρεπουμπλικάνων επενδύουν ιδιαίτερα στο αίτημα να απαγορευτούν οι αμβλώσεις, ιδίως σε Πολιτειακό επίπεδο, και υπάρχει ένα μεγάλο φάσμα οργανώσεων που δραστηριοποιούνται.

Ο στόχος όλων αυτών είναι μια ιστορική απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου που αφορούσε την υπόθεση Roe v. Wade το 1973. Η απόφαση αναγνώριζε ότι είναι θεμελιώδες δικαίωμα μιας γυναίκας να αποφασίζει εάν θα κρατήσει ένα παιδί ή θα κάνει άμβλωση. Τεχνικά η υπόθεση αφορούσε το εάν οι νόμοι του Τέξας που απαγόρευαν τις περισσότερες αμβλώσεις είναι συνταγματικοί και η πλειοψηφούσα άποψη ήταν ότι δεν ήταν. Η απόφαση στηρίχτηκε σε μια επέκταση του δικαιώματος στην ιδιωτικότητα (privacy) όπως το συνήγαγε από μια πρόβλεψη της 14ης Τροποποίησης του Συντάγματος των ΗΠΑ.

Στη βάση αυτής της απόφασης επιτράπηκαν πλήρως οι αμβλώσεις κατά το πρώτο τρίμηνο της κύησης, στο δεύτερο τρίμηνο μπορούσαν να μπουν περιορισμοί και στο τρίτο τρίμηνο μπορούσαν να απαγορευτούν εκτός από περιπτώσεις κινδύνου για τη ζωή. Αυτές ήταν οι κατευθύνσεις για τις Πολιτειακές νομοθεσίες.

Η απόφαση αυτή μέχρι τώρα δεν έχει ανατραπεί στο Ανώτατο Δικαστήριο και αυτό διαμόρφωνε πάντοτε ένα εμπόδιο στα όρια των περιορισμών  που μπορούσαν να επιβληθούν σε Πολιτειακό επίπεδο από τα τοπικά νομοθετικά σώματα.

Τώρα, όμως, το Τέξας προσπαθεί να παρακάμψει ουσιαστικά την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου.

Η απόφαση έχει προκαλέσει κύμα διαμαρτυριών από φεμινιστικές οργανώσεις που υποστηρίζουν ότι η απόφαση στερεί από τις γυναίκες το στοιχειώδες δικαίωμα στον αυτοκαθορισμό ως προς αποφάσεις που αφορούν το ίδιο τους το σώμα.

Τι προβλέπει ο νέος νόμος του Τέξας για τις εκτρώσεις

Ο νέος νόμος του Τέξας για τις αμβλώσεις περιλαμβάνει δύο βασικές τομές:

Η πρώτη είναι ότι απαγορεύει όλες τις αμβλώσεις από τη στιγμή που μπορεί να καταγραφεί ο καρδιακός παλμός του εμβρύου. Ο ορισμός που δίνει για αυτόν είναι τέτοιος που ισοδυναμεί με απαγόρευση των εκτρώσεων μετά την 6η εβδομάδα της κύησης, δηλαδή μια περίοδο στην οποία συχνά μια εγκυμοσύνη δεν έχει γίνει αντιληπτή ως τέτοια. Και αυτό γιατί ο υπολογισμός των εβδομάδων της κύησης γίνεται από την τελευταία περίοδο, ουσιαστικά η απαγόρευση ξεκινά ισχύει περίπου δύο εβδομάδες μετά από μια περίοδο που δεν ήρθε, δηλαδή εξαιρετικά νωρίς. Επομένως, ισοδυναμεί με καθολική απαγόρευση των αμβλώσεων.

Η δεύτερη αλλαγή είναι ότι η απαγόρευση αυτή δεν εφαρμόζεται από τις δημόσιες αρχές οποιασδήποτε μορφής. Δηλαδή, δεν είναι μια απαγόρευση που καλούνται να την εφαρμόσουν οι αρχές της Πολιτείας του Τέξας. Και αυτό γιατί σε αυτή την περίπτωση θα ισοδυναμούσε με νομοθετικό περιορισμό της άμβλωσης σε περιθώρια μικρότερα από αυτά που αναφέρει η απόφαση Roe v. Wade και άρα θα μπορούσε εύκολα να προσβληθεί ως αντισυνταγματική στο Ανώτατο Δικαστήριο.

Αντίθετα, την απόφαση καλούνται να την εφαρμόσουν οι ίδιοι οι πολίτες οι οποίοι καλούνται να υποβάλλουν αστικές αγωγές κατά των ανθρώπων που με τον οποιονδήποτε τρόπο βοήθησαν να γίνει μια άμβλωση (δεν επιτρέπεται η αγωγή κατά των ίδιων των εγκύων). Μάλιστα, όχι μόνο καλούνται τρόπον τινά οι πολίτες «να πάρουν το νόμο στα χέρια τους» αλλά υπάρχει και μια ανταμοιβή εάν το κάνουν: αν η αγωγή τους στα δικαστήρια στεφθεί με επιτυχία, τότε οι ενάγοντες θα μπορούν να πάρουν 10.000 δολάρια και τα δικαστικά τους έξοδα.

Γι’ αυτό και πολλοί υποστήριξαν ότι ο νόμος ουσιαστικά καλεί τους πολίτες να φέρονται ως «κυνηγοί επικηρυγμένων» για να μπορέσουν να πάρουν τα 10.000 δολάρια.

Ο νόμος επίσης έχει διάφορες προβλέψεις που θωρακίζουν τους αξιωματούχους του Τέξας έναντι αμφισβητήσεων του νόμου αλλά και αποτρέπουν ακόμη και δικηγόρους να αμφισβητήσουν στα δικαστήρια αυτόν τον νόμο.

Ήδη από την εκκίνηση της εφαρμογής του μειώθηκε σημαντικά ο αριθμός των αμβλώσεων που πραγματοποιούνται στο Τέξας εξαιτίας του φόβου για αγωγές. 

Κατακραυγή κατά της στάσης του Ανώτατου Δικαστηρίου

Εναντίον του νόμου υπήρξε προσφυγή αμέσως στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ. Ωστόσο, με ψήφους 5-4 το Ανώτατο Δικαστήριο απέρριψε την προσφυγή,  χρησιμοποιώντας μάλιστα την πρακτική του shadow docket στην οποία δεν υπάρχουν εκτενείς καταθέσεις επιχειρημάτων και αντεπιχειρημάτων ούτε αναλυτική απόφαση του δικαστηρίου, πρακτική που κανονικά αφορά επείγουσες διαδικασίες. Μάλιστα η συγκεκριμένη σύντομη απόφαση δεν είχε καν υπογεγραμμένο σκεπτικό, στοιχείο που σχολιάστηκε ως αποφυγή των δικαστών που υπερψήφισαν να αναλάβουν την ευθύνη της επιχειρηματολογίας. Η απόφαση δεν απαγορεύει άλλες προσφυγές κατά της συνταγματικότητας του νόμου, αλλά προκάλεσε πολλές αντιδράσεις και για το περιεχόμενο της απόφασης και για τη διαδικασία που επελέγη.

Για πολλούς είναι άλλη μια ένδειξη των αρνητικών επιπτώσεων που είχε το γεγονός ότι ο Ντόναλντ Τραμπ είχε τη δυνατότητα να υποδείξει 3 δικαστές του Ανώτατου Δικαστηρίου στη Διάρκεια της θητείας του, εκμεταλλευόμενος τη Ρεπουμπλικανική πλειοψηφία  στη Γερουσία (που είναι το σώμα που εγκρίνει τις προτάσεις για Ανώτατους Δικαστές).

Είναι χαρακτηριστικό ότι η τελευταία εκλογή, αυτή της Δικαστού Έιμι Κόνεϊ Μπάρετ, που διαδέχθηκε την εμβληματική εκπρόσωπο του αμερικανικού δικαστικού φιλελευθερισμού Ρουθ Μπέιντερ Γκίνσμπουργκ, ολοκληρώθηκε ελάχιστες μέρες πριν τις Προεδρικές εκλογές του 2020, με πολλούς να υποστηρίζουν ότι εκτός όλων των άλλων ο Τραμπ ήθελε ένα ευνοϊκό Ανώτατο Δικαστήριο σε σχέση με τα ζητήματα αμφισβήτησης του εκλογικού αποτελέσματος.

Ο συντηρητικός προσανατολισμός της τρέχουσας σύνθεσης του Ανώτατου Δικαστηρίου φάνηκε και σε μια άλλη πρόσφατη απόφαση, αυτή που ακύρωνε το προσωρινό «πάγωμα» των εξώσεων που είχε αποφασιστεί της ΗΠΑ για να αντιμετωπιστούν οι κοινωνικές επιπτώσεις από την πανδημία. 

Το Τέξας πρωτοπόρο στη συντηρητική νομοθεσία

Η Πολιτεία του Τέξας είναι από αυτές που κατεξοχήν προωθούν τη νομοθετική ατζέντα των Ρεπουμπλικάνων.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο τρόπος που προσπαθούν να περιορίσουν το δικαίωμα της ψήφου. Θυμίζουμε ότι στην Αμερική βασικό στοιχείο της ρητορικής του Τραμπ αλλά και της πολιτικής των Ρεπουμπλικάνων είναι η τάση να αντιμετωπίζουν αρνητικά οποιοδήποτε μέτρο αυξάνει τη συμμετοχή στις εκλογές, από την επιστολή ψήφο μέχρι το αυξημένο ωράριο των εκλογικών κέντρων, γιατί θεωρούν ότι αυτό διευκολύνει τα τμήματα του εκλογικού σώματος που δεν ψηφίζουν Ρεπουμπλικάνους (από τις μειονότητες μέχρι τους εργαζόμενους σε δύσκολες βάρδιες).

Έτσι, πρόσφατα το Τέξας πέρασε νέο νόμο που στην πραγματικότητα περιορίζει το δικαίωμα στη ψήφο.

Η κυβέρνηση Μπάιντεν προσφεύγει κατά της Πολιτείας του Τέξας

Το μεγάλο πρόβλημα από τη νομοθεσία του Τέξας που ουσιαστικά απαγορεύει τις αμβλώσεις και την άρνηση του Ανώτατου Δικαστηρίου να τον απορρίψει ως αντισυνταγματικό, είναι ότι θα μπορούσε να αποτελέσει παράδειγμα για άλλες Πολιτείες.

Αυτό θα διαμόρφωνε ένα «κύμα» Πολιτειών με Ρεπουμπλικανική πλειοψηφία που θα προσπαθούσαν με αυτό τον τρόπο να ακυρώσουν την απόφαση Roe v. Wade και ουσιαστικά να θέσουν ξανά τις αμβλώσεις εκτός νόμου στις ΗΠΑ.

Τυπικά ο νόμος του Τέξας μπορεί να αμφισβητηθεί ξανά ενώπιον του Ανώτατου Δικαστηρίου. Αυτό, όμως, θα σήμαινε να υπάρξει μια αγωγή στη βάση του νόμου, αυτή να κριθεί υπέρ του ενάγοντος και ο εναγόμενος να αμφισβητήσει την απόφαση σε όλες τις βαθμίδες δικαστηρίων μέχρι να φτάσει ενώπιον του Ανώτατου Δικαστηρίου, μια διαδικασία εμφανώς χρονοβόρα κατά τη διάρκεια της οποίας ο νόμος θα παρέμενε εν ισχύ.

Το υπουργείο Δικαιοσύνης της ομοσπονδιακής κυβέρνησης έχει υποβάλει αγωγή κατά της Πολιτείας του Τέξας σε σχέση με αυτόν τον νόμο, υποστηρίζοντας από το Πολιτειακό νομοθετικό σώμα κινήθηκε «σε ανοιχτή αμφισβήτηση του Συντάγματος».

Η αγωγή υποβλήθηκε στο ομοσπονδιακό δικαστήριο του Ώστιν και κατηγορεί το Τέξας ότι υιοθέτησε μια «χωρίς προηγούμενο» μεθόδευση για να θωρακίσει το νόμο από τυχόν νομικές αμφισβητήσεις με το να μετατρέπει τους πολίτες σε «κυνηγούς των χρημάτων της επικήρυξης» και με το να προσπαθεί να ακυρώσει εκ των προτέρων κάθε δυνατότητα αμφισβήτησης εντός του δικαστικού συστήματος.

Πηγή: in.gr